NORMY OCHRONY DZIECI I MŁODZIEŻY
ORAZ ZASADY PRAKTYK DUSZPASTERSKICH
W DIECEZJI WARSZAWSKO-PRASKIEJ
WARSZAWA 2018
PREAMBUŁA
- Normy przeznaczone są do stosowania we wszystkich parafiach, wspólnotach
i dziełach Diecezji Warszawsko-Praskiej przez świeckich wychowawców,
nauczycieli, trenerów, animatorów, wolontariuszy, praktykantów i stażystów
zatrudnionych na różnych stanowiskach oraz podejmujących różne zakresy
odpowiedzialności. - Opieka nad dziećmi i młodzieżą jest rozumiana jako troska o ich godność, o dobro
duchowe, psychiczne i fizyczne. Wszyscy opiekunowie, a zwłaszcza duchowni
Diecezji biorą na siebie tę odpowiedzialność, zważywszy, że okoliczności
skrzywdzenia powierzonych nam dzieci i młodzieży może być wiele. - Dzieci i młodzież mogą zostać skrzywdzone przez osoby najbliższe, przez
opiekunów lub rówieśników w szkole lub innej instytucji, której zostały
powierzone. Powinniśmy pamiętać, że krzywda dziecka nie polega tylko na tym,
iż zostało skrzywdzone, ale również na tym, że jego opiekunowie nie dostrzegali
tej krzywdy lub nie interweniowali, aby krzywdzie zapobiec. - Naszym pragnieniem jest ochrona dzieci i młodzieży, zarówno w oparciu o treść
art. 30 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym „przyrodzona
i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka”, jak
i w oparciu o ewangeliczną zasadę ochrony najmniejszych i najsłabszych oraz
będące jej konsekwencją ustawodawstwo Kościoła Katolickiego.
2
ROZDZIAŁ PIERWSZY: PRAWA DZIECI I MŁODZIEŻY - Każde dziecko i młody człowiek, który został nam powierzony, ma prawo do:
a) poszanowania własnej godności,
b) zaspokojenia potrzeb fizycznych i emocjonalnych,
c) swobody wypowiedzi,
d) przynależności np. do rodziny, grupy oraz do kontaktów i relacji
społecznych,
e) otrzymania wsparcia w rozwoju,
f) budowania i potwierdzania własnej tożsamości,
g) poważnego traktowania zgłaszanych dorosłym problemów,
h) poczucia bezpieczeństwa i doświadczania miłości.
i) ochrony przed wszelkimi formami dyskryminacji,
j) poznania oraz ochrony swoich praw i potrzeb.
Powyższe prawa są niezbywalne, a ich ograniczenia mogą wynikać tylko z norm
prawnych, wykonalnych lub prawomocnych orzeczeń władzy sądowniczej, które
mają na celu ochronę praw innych osób, a także ich życia, zdrowia oraz moralności
społecznej.
3
ROZDZIAŁ DRUGI: SZCZEGÓŁOWE ZASADY POSTĘPOWANIA W PRACY
DUSZPASTERSKIEJ Z DZIEĆMI I MŁODZIEŻĄ - Stosowanie kar cielesnych wobec dzieci i młodzieży jest zabronione i od tej
zasady nie ma wyjątków. - Wszyscy mają prawo do bycia traktowanymi z jednakową troską. Nie wolno
faworyzować pojedynczych osób i nie ma znaczenia czy czyni się to poprzez
słowa czy gesty. - Nie może być ze strony kogokolwiek, w szczególności ze strony osób
duchownych, tolerancji wobec zachowania, które jest krzywdzeniem innych,
niezależnie od źródła takiej krzywdy. - Dzieci i młodzież nie powinny przebywać w pomieszczeniach mieszkalnych
duchownych, zwłaszcza w pojedynkę. Jeżeli ich dobro wymaga indywidualnego
spotkania z duchownym, spotkanie to nie może odbywać się w warunkach
odizolowanych. Duchowny przeprowadzający takie spotkanie powinien
zatroszczyć się o transparentność (przeszklone drzwi lub ściany pomieszczenia,
obecność innych osób w bezpośrednim pobliżu, itp.). Indywidualnych spotkań
z dziećmi i młodzieżą nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani przedłużać.
Zarówno pora jak i liczba spotkań powinna służyć ich dobru. - Każdy wyjazd urlopowy duchownego, w którym uczestniczy osoba lub osoby
poniżej 18. roku życia, musi zostać w terminie 30 dni przed jego rozpoczęciem
zgłoszony na piśmie Kanclerzowi Kurii. W zgłoszeniu należy określić termin
wyjazdu, jego miejsce i przyczynę, dla której w urlopie uczestniczy osoba lub
osoby, która nie ukończyła 18. roku życia. Załącznikiem do takiego zgłoszenia
musi być pisemna zgoda rodziców lub opiekunów prawnych na wyjazd. Powyższe
zastrzeżenie nie dotyczy małoletnich członków rodziny duchownego. - Nie do zaakceptowania jest werbalne naruszanie godności dzieci i młodzieży,
w tym erotyzowanie języka w ich obecności. W przypadku konieczności podjęcia
rozmowy na tematy związane z płciowością należy wykazać się daleko idącą
ostrożnością, delikatnością i roztropnością. Duchowny zawsze winien rozważyć
czy nie powinien tego uczynić świecki specjalista. - Zabrania się częstowania podopiecznych alkoholem, papierosami, środkami
psychoaktywnymi oraz tolerowania ich używania.
4 - Osoby duchowne lub personel sprawujący opiekę nad dziećmi i młodzieżą nie
mogą być pod wpływem alkoholu i innych środków psychoaktywnych.
14.W pracy z dziećmi i młodzieżą duchowni oraz świeccy powinni używać środków,
języka i metod adekwatnych do wieku dzieci i młodzieży. Podobnie powinien być
potraktowany przekaz medialny, np. przez telefon komórkowy, Internet, itp.
W żadnym jednak wypadku nie wolno wykorzystywać materiałów zawierających
przemoc oraz treści moralnie wątpliwe. - Nietykalność cielesna dzieci i młodzieży jest nienaruszalna. Niedozwolone są
wszelkie zachowania, które w naszej kulturze stanowią przekraczanie granic
intymności. - Dzieciom i młodzieży przysługuje prawo do prywatności. W szczególny sposób
prawo to winno być respektowane w takich miejscach jak przebieralnie,
pływalnie, łazienki i toalety. W wymienionych wyżej miejscach nikt nie może
ingerować w prywatność wychowanków. W żadnym wypadku nie wolno
wykonywać im zdjęć ani nagrywać. Należy także zadbać, by zdjęć i filmów nie
robili sobie nawzajem sami wychowankowie. - Nikt nie może wyręczać dzieci i młodzieży ani pomagać im w czynnościach
natury osobistej (toaleta, mycie się, przebieranie itp.), o ile są oni w stanie
wykonać te czynności samodzielnie. Jeżeli sami wychowankowie ze względu na
wiek albo własne ograniczenia nie są w stanie wykonać tych czynności
samodzielnie, pomocy zawsze powinni udzielać świeccy, najlepiej tej samej płci.
18.W przypadku organizowania wyjazdów z udziałem osób, które nie ukończyły - roku życia zobowiązujące są zasady organizacji wypoczynku oraz innych
wyjazdów z dziećmi i młodzieżą są uregulowane w rozporządzeniu Ministra
Edukacji Narodowej z dnia 30 marca 2016 roku ( Dz.U. z dnia 5 kwietnia
2016 roku, poz. 452).
19.Wszystkie wycieczki, zarówno jedno- jak i wielodniowe, wyjazdy, turnusy
wakacyjne, jak również czas świąteczny powinny być starannie planowane
i w sposób formalny dokumentowane ze szczególnym uwzględnieniem kwestii
transportu, zakwaterowania, planu dnia oraz bezpieczeństwa. Należy także
zadbać o stosowne ubezpieczenia, zgodnie z wymogami prawa polskiego albo
krajów na których terytorium będą w czasie wyjazdu przebywać wychowankowie
oraz ich opiekunowie. - Obowiązującą zasadą doboru osób, które w dziełach parafialnych i diecezjalnych
sprawują pieczę nad dziećmi i młodzieżą, jest ich weryfikacja w rejestrze
5
prowadzonym przez Ministerstwo Sprawiedliwości na podstawie ustawy
z dnia 13 maja 2016 roku o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle
seksualnym; zaleca się także wymaganie przedłożenia przez te osoby aktualnego
wypisu z Krajowego Rejestru Karnego. - Parafie, które zapewniają dzieciom i młodzieży dostęp do Internetu, są
zobowiązane podejmować działania zabezpieczające przed dostępem do treści,
które mogą stanowić zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju, w szczególności
zainstalować i aktualizować oprogramowanie zabezpieczające. Niniejszy punkt
nie dotyczy sytuacji, w których wychowankowie korzystają z Internetu poprzez
własne urządzenia umożliwiające bezpośredni dostęp do sieci. - Upoważniony do nadzoru opiekun ma obowiązek informowania podopiecznego
o zasadach bezpiecznego korzystania z Internetu. Czuwa on także nad
bezpieczeństwem korzystania z Internetu. - Parafia zapewnia stały dostęp do materiałów edukacyjnych dotyczących
bezpiecznego korzystania z Internetu przy komputerach. - Każdemu podopiecznemu należy przydzielić indywidualny login i hasło,
umożliwiające korzystanie z Internetu na terenie Parafii oraz poinformować go
o konieczności zachowania loginu i hasła w tajemnicy. - Dostęp wychowanka do Internetu na terenie Parafii możliwy jest wyłącznie
poprzez serwer instytucji po podaniu indywidualnego loginu i hasła
wychowanka, jeśli zostały przydzielone. - Należy zapewnić by na wszystkich komputerach na terenie placówki z dostępem
do Internetu było zainstalowane i aktualizowane oprogramowanie filtrujące
treści internetowe, oprogramowanie monitorujące korzystanie z Internetu,
oprogramowanie antywirusowe, oprogramowanie antyspamowe, fire wall. - Okresowo należy sprawdzać, czy na komputerach z dostępem do Internetu nie
znajdują się niebezpieczne treści. W przypadku znalezienia niebezpiecznych
treści ustala się, kto korzystał z komputera w czasie ich wprowadzania.
28.W sytuacji opisanej w punkcie 27. pedagog lub psycholog, lub inna upoważniona
osoba, przeprowadza z podopiecznym rozmowę na temat bezpieczeństwa
w Internecie. - Jeżeli w wyniku przeprowadzonej rozmowy zostanie uzyskana informacja,
że podopieczny jest krzywdzony, należy podjąć wszelkie działania zgodne
z dobrem dziecka.
6 - Kościół w świecie współczesnym jest obecny w sposób twórczy także w
Internecie i mediach społecznościowych. Znakiem tej obecności jest aktywność
duchownych, którzy realizują swoją misję również za pośrednictwem Internetu.
Szczegółowe zasady realizowania tej misji przez duchownych Diecezji
Warszawsko-Praskiej, a także przez jej instytucje zostaną sformułowane w
dokumencie pt. Dyrektorium dotyczące zasad funkcjonowania kościelnych
podmiotów publicznych oraz duchownych Diecezji Warszawsko-Praskiej w
Internecie.
7
ROZDZIAŁ TRZECI: ZASADY PRAKTYK DUSZPASTERSKICH - W naszej pracy duszpasterskiej troską otaczamy również dorosłych, zwłaszcza
tych, którzy w szczególny sposób potrzebują wsparcia i umocnienia w wierze.
Zadaniem duchownych realizowanym poprzez świadectwo życia zgodnego
z prawem Bożym jest wypełnianie posłannictwa Chrystusa, który rozesłał
Apostołów „na krańce świata”. Dziś to wezwanie Pana rozumiemy jako
poszukiwanie dróg do człowieka, niezależnie od tego czy jest w centrum
wspólnoty Kościoła, na jej peryferiach czy poza nią. - Osoby dorosłe, do których zostaliśmy posłani, powinny być zawsze traktowane
z poszanowaniem godności, którą obdarzył je sam Bóg. Godność ta wyraża się
poprzez szacunek i troskę o ich integralność duchową, psychiczną i fizyczną. - Prawo Kościoła chroni przed skrzywdzeniem nie tylko dzieci i młodzież, ale także
osoby pełnoletnie, zwłaszcza te, które cierpią z różnorakich powodów
wynikających z ich ograniczeń natury psychicznej i fizycznej. Dlatego wszelkie
relacje duszpasterskie z osobami chorymi powinny służyć budowaniu obecności
Chrystusa, Jedynego i Najwyższego Pasterza, poprzez naśladowanie Jego stylu
życia i ukazywanie Go w sposób przejrzysty, poprzez konsekwentne świadectwo
własnego poświęcenia, karmionego modlitwą i pokutą (por. Jan Paweł II,
Adhortacja Apostolska Pastores dabo vobis). - Jednocześnie trzeba podkreślić, iż prezbiter diecezjalny cieszy się przestrzenią
autonomii w podejmowaniu decyzji zarówno podczas wypełniania swojej misji
pastoralnej jak i w życiu prywatnym i osobistym. Powyższe założenie powinno
uświadamiać nam wszystkim naszą szczególną odpowiedzialność za sposób w
jaki funkcjonujemy we wspólnocie wiernych, jakie treści nadajemy naszej
posłudze i jaka motywacja leży u podstaw naszej obecności wśród powierzonych
nam wiernych. Szczególnym znamieniem tej odpowiedzialności jest zrozumienie
i przestrzeganie teologicznej motywacji celibatu kapłańskiego, którą Kościół
rozumie jako dar z siebie w Chrystusie i z Chrystusem dla Jego Kościoła i wyraża
posługę kapłana dla Kościoła w Chrystusie i z Chrystusem (por. j/w).
8
ROZDZIAŁ CZWARTY: PRAKTYCZNE RADY JAK ROZMAWIAĆ Z OSOBĄ,
KTÓRA ZGŁASZA NADUŻYCIE
35.Wiadomość o popełnieniu przestępstwa lub jego prawdopodobieństwie może
pochodzić z różnych źródeł:
a. fakt ujawnia sam skrzywdzony;
b. osoba trzecia ujawnia, iż wie od skrzywdzonego, że w stosunku do niego
używa się przemocy fizycznej lub psychicznej;
c. konkretna osoba zdradza symptomy doznania krzywdy, ale osoba ta nie
chce lub ze względu na swoje ograniczenia nie jest w stanie o tej krzywdzie
opowiedzieć;
d. wiedza o skrzywdzeniu pochodzi z przekazu społecznego lub mediów
społecznościowych - Posiadanie wiedzy o faktycznych lub prawdopodobnych przypadkach przemocy
wymaga zawsze podjęcia odpowiednich działań, zgodnych z prawem Kościoła jak
i prawem obowiązującym w Rzeczpospolitej Polskiej.
37.W naszej Diecezji powołano Delegata Biskupa Warszawsko-Praskiego ds. ochrony
dzieci i młodzieży, jego dane osobowe oraz kontaktowe należy mieć zapisane
choćby w telefonie, aby w sytuacji kryzysowej przekazać je osobie zgłaszającej
albo samemu skontaktować się z Delegatem w celu uzyskania konsultacji lub
pomocy w rozwiązaniu problemu. - Dobro osoby skrzywdzonej, a także zapobieganie skrzywdzeniu innych osób jest
zawsze najważniejszym celem podejmowanych działań, dlatego w przypadku, gdy
krzywda zostaje ujawniona w trakcie sakramentu pokuty, należy podjąć próbę
nakłonienia penitenta, aby ujawnił te fakty osobie trzeciej, posiadającej
odpowiednie przygotowanie: może to być Delegat wskazany w punkcie 37. lub
osoba godna zaufania: inny duchowny, psycholog lub prokurator. - Jak rozmawiać z osobą krzywdzoną albo taką, która chce poinformować
o krzywdzie?
a) Postawa, gesty i słowa muszą być emanacją spokoju.
b) Nie wolno bagatelizować ujawnianych przez rozmówcę faktów.
c) Rozmówca musi być przekonany, że jest traktowany poważnie.
d) Rozmówca musi mieć wolność operowania własnymi terminami i używać
własnej narracji, odpowiedniej do wieku, doświadczenia życiowego,
rozwoju intelektualnego i do własnych ograniczeń.
9
e) Należy utwierdzić rozmówcę w przekonaniu, że ujawniając nadużycie
postąpił właściwie.
f) Należy wytłumaczyć rozmówcy, że aby pomóc, konieczne jest podzielenie
się wszystkimi informacjami z przełożonymi.
g) Należy zapytać o możliwość przekazania numeru telefonu, adresu
mailowego lub innych danych, które pozwolą na kontakt w celu formalnego
wyjaśnienia sprawy.
h) Należy zawiadomić o uzyskanych faktach przełożonego bez jakiejkolwiek
zwłoki. Nie wolno wydawać wyroku, ani prowadzić własnego śledztwa. O
działaniach zdecyduje Kościół i jego instytucje.
10
POSTANOWIENIA KOŃCOWE: - Wszyscy duchowni Diecezji Warszawsko–Praskiej, a zwłaszcza ci, którym
powierzono różne sektory duszpasterstwa w porozumieniu z Księżmi
Dziekanami, Proboszczami i innymi przełożonymi są odpowiedzialni za
wdrożenie zapisów Norm w Diecezji. Jedną z możliwych form takiego wdrażania
mogą być konferencje rejonowe. - Każdy duchowny Diecezji Warszawsko-Praskiej zobowiązany jest do zapoznania
sięę z powyższym dokumentem i do pisemnego poświadczenia stosowania go
w posłudze duszpasterskiej jak i w życiu osobistym. Dokument ten zostanie
złożony w jego aktach osobowych przechowywanych w Kurii Diecezjalnej. - Rektor Seminarium Diecezji Warszawsko–Praskiej wraz ze swoimi
współpracownikami jest odpowiedzialny za zapoznanie alumnów WSD
z przedmiotowym dokumentem i odebranie od nich oświadczenia o zapoznaniu
się z jego treścią i stosowaniu go w posłudze duszpasterskiej i życiu osobistym.
Dokument taki zostanie złożony w aktach osobowych każdego alumna. - Dokument wchodzi w życie z dniem publikacji na stronie internetowej Diecezji.
- Normy będą podlegały okresowej weryfikacji i nowelizacji.
11
ANEKS: PROCEDURA INTERWENCJI WOBEC UZYSKANIA INFORMACJI
O PRAWDOPODOBIEŃSTWIE SKRZYWDZENIA - Osoby kompetentne, do których należy się zwrócić w związku z otrzymanym
zgłoszeniem o skrzywdzeniu dziecka, niezależnie od charakteru czynu: w parafii
– Proboszcz, w czasie wyjazdu organizowanego w ramach wypoczynku dzieci
i młodzieży – kierownik wypoczynku, w fundacjach i stowarzyszeniach – prezes.
W przypadku, gdy podejrzenie dotyczy wymienionych osób, zgłoszenie należy
przekazać Biskupowi Warszawsko-Praskiemu. W każdym z opisanych
przypadków, wymienione powyżej osoby, są zobowiązane przekazać zgłoszenie
jak najszybciej do Biskupa Warszawsko-Praskiego, który podejmie kroki
konieczne, aby rozpocząć proces naprawy powstałej sytuacji. - Osobą uprawnioną do przyjęcia zgłoszenia jest również delegat Biskupa
Warszawsko–Praskiego ds. ochrony dzieci i młodzieży. Dane kontaktowe delegata
znajdują się na stronie internetowej Kurii Warszawsko–Praskiej. - W przypadku, gdy z okoliczności zdarzenia wynika, iż domniemany sprawca to
duchowny inkardynowany do innej diecezji albo duchowny zakonny, zgłoszenie
należy przekazać Biskupowi Warszawsko-Praskiemu, który nadaje mu bieg
zgodnie z przepisami o jurysdykcji, uwzględniając przepisy państwowe dotyczące
obowiązku zawiadamiania o przestępstwach znajdujących się w art. 240 kk. - Każda informacja o podejrzeniu skrzywdzenia musi zostać niezwłocznie
zgłoszona odpowiedniemu przełożonemu na piśmie, w formie notatki służbowej.
Sporządzona w tym trybie notatka powinna zawierać informację o danych
personalnych zgłaszającego i ofiary, wieku ofiary, czasie i miejscu w jakim została
skrzywdzona oraz o personaliach sprawcy. Należy również przytoczyć ogólny
opis okoliczności zdarzenia. - Zgłaszającemu, zwłaszcza gdy występuje w charakterze ofiary należy zapewnić
pomoc psychologiczną i duszpasterską, a także jak najszybciej powiadomić o tym
fakcie jego rodziców lub opiekunów prawnych, chyba, że sprzeciwia się temu
dobro skrzywdzonego. Fakt taki wymaga odnotowania w notatce sporządzonej
zgodnie z pkt. 4. Jeżeli zgłaszający lub domniemany pokrzywdzony wyrazi wolę
uzyskania pomocy duszpasterskiej, w pierwszej kolejności należy skierować go
do diecezjalnego duszpasterza, którego dane adresowe znajdują się na stronie
internetowej Diecezji Warszawsko–Praskiej.
12 - Osobę zgłaszającą należy pouczyć na piśmie, za pokwitowaniem, o jej obowiązku
złożenia doniesienia do organów ścigania, o ile zgłoszenie dotyczy przestępstw
wskazanych w art. 240 kk. tj. m. in. art. 197§ 3 i 4 kk, art. 198 kk oraz art. 200 kk.
Na życzenie osoby zgłaszającej, należy jej zapewnić pomoc prawną, o ile
zdecyduje się samodzielnie złożyć stosowne zawiadomienie. Jeśli osoba
zgłaszająca tego jeszcze nie uczyniła albo nie zamierza tego uczynić, doniesienie
powinno zostać złożone przez przyjmującego zgłoszenie w porozumieniu z
Biskupem Warszawsko-Praskim oraz zastosowaniem trybu opisanego w art. 1a
Aneks nr 2 do Wytycznych Konferencji Episkopatu Polski dotyczących wstępnego
dochodzenia kanonicznego w przypadku oskarżeń duchownych o czyny przeciwko
szóstemu przykazaniu Dekalogu z osobą niepełnoletnią poniżej osiemnastego roku
życia z dni 7-8 października 2014 r., wraz z nowelizacją z dnia 6 czerwca 2017r. - Obowiązek niezwłocznego zawiadomienia organów powołanych do ścigania
przestępstw, opisywany w pkt. 5 nie powstaje, jeżeli stosowne zawiadomienie już
zostało złożone. - W przypadku, gdy podejrzenie dotyczy duchownego inkardynowanego do
Diecezji Warszawsko-Praskiej, należy odsunąć go od pracy z dziećmi i młodzieżą,
zgodnie z przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego i Wytycznych Konferencji
Episkopatu Polski. W przypadku, gdy podejrzenie dotyczy osoby świeckiej,
wykonującej czynności w dziele Diecezji, na podstawie umowy o pracę albo
innego stosunku prawnego, należy niezwłocznie taką osobę odsunąć od pełnienia
obowiązków służbowych. - Wszelkie postępowania o charakterze wewnętrznym pozostają zawieszone do
czasu uprawomocnienia się postępowań prowadzonych przez powołane do tego
organy państwowe. - Prowadzone postępowanie wewnętrzne kieruje się zasadą domniemania
niewinności oraz respektuje prawo do obrony. Powyższe zasady mogą zostać
ograniczone tylko i wyłącznie w oparciu o prawomocne orzeczenie sądu
powszechnego lub innego organu, powołanego na podstawie przepisów
państwowych do orzekania w sprawach dotyczących nauczycieli, wychowawców,
którzy podlegają ustawodawstwu państwowemu regulującemu system oświaty. - Rozstrzygnięcia, które zapadną w wyniku przeprowadzonego postępowania
wewnętrznego powinny uwzględniać rozstrzygnięcia organów państwowych,
a także muszą respektować treść prawomocnych orzeczeń sądów powszechnych
oraz innych organów państwa orzekających w danej sprawie.
13
12.W przypadku otrzymania informacji o doznanej krzywdzie, która zgodnie
z prawem polskim, a zwłaszcza z Kodeksem Karnym, może wypełniać znamiona
opisanego tam czynu przestępczego, a domniemanym sprawcą jest tzw. osoba
trzecia, czyli ani duchowny inkardynowany do naszej Diecezji, ani inny duchowny,
ani współpracująca z nami osoba świecka, należy postępować zgodnie z normami
prawa państwowego, z uwzględnieniem przepisów o obowiązku zawiadamiania
o popełnienia przestępstwa, zawsze jednak należy mieć na względzie dobro
osoby pokrzywdzonej i postępować w ten sposób, aby powstrzymać dalsze
krzywdzenie tej osoby. - Osobie przyjmującej zgłoszenie nie wolno ujawniać zawartych w nim informacji
osobom postronnym. Należy poinformować zgłaszającego, iż w przypadku, gdy
istnieje prawdopodobieństwo ujawnienia czynu, który z godnie z prawem
Kościoła stanowi przestępstwo, uzyskane informacje będą podstawą czynności
procesowych, których zakres określi w swoim dekrecie Biskup Warszawsko-
Praski. - Osoba przyjmująca zgłoszenie, nie może składać zgłaszającemu obietnic, że nie
nada sprawie dalszego biegu. Zgłaszającego należy rzetelnie poinformować
o przebiegu procedury, a także o możliwości zgłoszenia sprawy państwowemu
wymiarowi sprawiedliwości, jeżeli to wynika z natury ujawnionego przestępstwa,
a które nie jest objęte obowiązkiem takiego zgłoszenia. - Nikomu nie wolno podawać danych pokrzywdzonego jak i sprawcy
przedstawicielom mediów lub osobom postronnym.
14
ŹRÓDŁA PRAWA: - Kodeks Prawa Kanonicznego;
- Motu proprio Jana Pawła II, Sacramentorum sanctitatis tutela z 30.04.2001 r.;
- Kongregacja Nauki Wiary: „Normae de gravioribus delictis”: Normy «motu
proprio Sacramentorum sanctitatis tutela z 21.05.2010 r. oraz modyfikacje
wprowadzone do tekstu «Normae de gravioribus delictis» z 15.07.2010; - Konferencja Episkopatu Polski, Wytyczne dotyczące wstępnego dochodzenia
kanonicznego w przypadku oskarżeń duchownych o czyny przeciwko szóstemu
przykazaniu Dekalogu z osobą niepełnoletnią poniżej osiemnastego roku życia
z 7-8.10.2014 r., wraz z nowelizacją z 6.06.2017r.; - Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku, Kodeks Karny (Dz. U. z 2016 roku, Nr 88
poz. 1137, 2138, z 2017 roku poz. 244); - Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku, Kodeks postępowania karnego
(Dz. U. z 2016 r. poz. 1749, 1948, 2138, 2261); - Ustawa z dnia 29 czerwca 1997 roku o ochronie danych osobowych
(Dz. U. z 2015 r. poz. 2135, 2281, z 2016 r. poz. 195, 677); - Ustawa z dnia 26 października 1982 roku o postępowaniu w sprawach
nieletnich (Dz. U. z 2014 r. poz. 382, z 2015 r. poz. 1418, 1707); - Rozporządzenie MEN z dnia 30 marca 2016 roku w sprawie wypoczynku dzieci
i młodzieży (Dz. U. z 2016 roku, poz. 452); - Ustawa dnia 13 maja 2016 roku o przeciwdziałaniu zagrożeniom
przestępczością na tle seksualnym;
15
SPIS TREŚCI:
PREAMBUŁA str. 2
ROZDZIAŁ PIERWSZY: Prawa dzieci i młodzieży str. 3
ROZDZIAŁ DRUGI: Szczegółowe zasady postępowania w pracy
duszpasterskiej z dziećmi i młodzieżą str. 4
ROZDZIAŁ TRZECI: Zasady praktyk duszpasterskich str. 8
ROZDZIAŁ CZWARTY: Praktyczne rady jak rozmawiać z osobą,
która zgłasza nadużycie str. 9
POSTANOWIENIA KOŃCOWE str. 11
ANEKS: Procedura interwencji wobec uzyskania
informacji o prawdopodobieństwie
skrzywdzenia str. 12
ŹRÓDŁA PRAWA str. 15
16